Όλοι έχουμε δίκιο...

                 Το λογότυπο που κοσμούσε τη σημαία της Νέας Κίου


Λένε πως σ' ένα καυγά πάντα φταίνε και οι δύο... πως και οι δύο έχουν άδικο...
Αυτό που συμβαίνει σε μας, σε τούτο τον ταλαιπωρημένο τόπο, είναι πως σε κάθε καυγά, πάντα και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο... Μόνο που όταν φωνάζουμε δυνατά ακούμε μόνο τη δική μας φωνή κι αγνοούμε τη φωνή του άλλου... Κι όταν δεν ακούμε τα επιχειρήματα του απέναντι, απλά χάνουμε την ουσία της διαφωνίας...
Εδώ και μέρες τρωγόμαστε, στα καφενεία, στην πλατεία, στα σπίτια μας, στις εφημερίδες, στα Blogs και στα ραδιόφωνα για την σημαία μας που κατέβηκε... Έχουμε ο καθένας μας την άποψή του (και πολύ καλά κάνουμε αφού ζούμε σε μια υποτίθεται δημοκρατική κοινωνία) κι έχουμε όλοι το δίκιο μας μόνο που το εκφράζουμε με λάθος τρόπο...
Η αλήθεια είναι πως ο "Καλλικράτης" μας έπεσε (και εξακολουθεί να μας πέφτει) πολύ βαρύς στο στομάχι. Είχαμε μάθει να κινούμαστε και να δουλεύουμε διαφορετικά. Όμως παρ' όλες τις αντιρρήσεις και τις διαφωνίες που εκφράσαμε, παρόλο το σαρωτικό (ως τη συμμετοχή και τα ποσοστά) δημοψήφισμά μας κατά του Καλλικράτη (που δυστυχώς το έγραψαν οι ιθύνοντες στα παλαιότερα των υποδημάτων τους),  υποχρεωθήκαμε να μπούμε "με το έτσι θέλω" στο νέο Καλλικρατικό Δήμο Άργους - Μυκηνών  με τον οποίο θεωρούμε ότι δε μας συνδέει απολύτως τίποτα. 
Έχουμε δίκιο που δεν θέλουμε τον Καλλικράτη, έχουμε δίκιο που νοιώθουμε ότι δεν έχουμε κοινά πράγματα με τους υπόλοιπους κατοίκους του τεράστιου αυτού Δήμου. 
Είμαστε η μόνη προσφυγικής καταγωγής περιοχή της Πελοποννήσου κι έχουμε μια διαφορετική κουλτούρα από τους υπόλοιπους. 
Είμαστε οι απόγονοι αυτών που όλοι οι κάτοικοι των γύρω περιοχών ανέφεραν για πολλά χρόνια ως "Τουρκόσπορους" κι αυτό έχει αφήσει τα σημάδια του μέσα μας... 
Είμαστε οι απόγονοι αυτών που πάλεψαν με τον ξεριζωμό, με τις κακουχίες, με το βάλτο, τα τσακάλια, την περιφρόνηση  και την αποστροφή των γειτόνων. 
Είμαστε οι απόγονοι αυτών που τους έριξαν εδώ για να πεθάνουν κι αυτοί έζησαν και μεγαλούργησαν. 
Είμαστε οι απόγονοι αυτών που μέσα από τα συντρίμμια της ζωής τους δημιούργησαν μια καινούργια ζωή για μας κι ένα καινούργιο τόπο άξιο να τον ζηλεύει κανείς. 
Κι είμαστε αυτοί που κερδίσαμε επάξια για τον τόπο μας τον τίτλο "Η Κίος του Πολιτισμού". 
Δεν μας αρέσει λοιπόν ο "Καλλικράτης". Δεν μας αρέσει που δεν είμαστε πια Δήμος. Δεν μας αρέσει που είμαστε απλά ένα κομμάτι ενός μεγάλου Δήμου με διαφορετική σκέψη και διαφορετική πρόθεση. 
Δεν μας αρέσει που πονέσαμε και ματώσαμε για να δημιουργήσουμε αυτά που τώρα μας παίρνουν οι άλλοι. Δεν μας αρέσει που ξένοι άνθρωποι ανέλαβαν το παρόν και το μέλλον του τόπου μας. Δεν μας αρέσει που οι ξεχρεωμένες και ανθηρές επιχειρήσεις μας πέρασαν  σε άλλα χέρια ή συνενώθηκαν με μη ανθηρές επιχειρήσεις. Δεν μας αρέσει που οι πολίτες τούτου του τόπου διαμαρτύρονται συνεχώς για την καθαριότητα και για τις ζούγκλες που έχουν δημιουργηθεί από το ψήλωμα των χορταριών σε δρόμους, πλατείες και αλλού...
Δεν μας αρέσει ΤΙΠΟΤΑ! Κι έχουμε δίκιο...
Ψυχανεμίζομαι όμως (για να μην πω πως είμαι σίγουρη...), ότι ούτε οι "άλλοι" ήθελαν να μας φορτωθούν στη ράχη τους... Κι έχουν κι αυτοί δίκιο... Όποια απόφαση κι αν παίρνουν, μας βρίσκουν αντίθετους... Ότι κι αν σκέφτονται να κάνουν για τον τόπο μας το βρίσκουμε λάθος... Προσπαθούν να μας εξηγήσουν τις καλές (ή κακές) προθέσεις τους  κι ο λόγος τους σκοντάφτει στα "χούντρικα" κεφάλια μας...
Αυτή η συνεχής αντιπαράθεση όμως δεν οδηγεί πουθενά... Εμένα προσωπικά μου φέρνει μια ζάλη, μια δυσκολία στην αναπνοή κι ένα μόνιμο πόνο στο στομάχι... Σε άλλους μπορεί να φέρνει και χειρότερα...
Την τελευταία γροθιά στο στομάχι μου την έδωσε η σημαία. Αυτή η λευκή σημαία με το μπλε καραβάκι που κυμάτιζε περήφανα χρόνια τώρα στην πλατεία μας και κατέβηκε ξαφνικά κι απροειδοποίητα για να αντικατασταθεί από τη λευκή σημαία του Δήμου Άργους - Μυκηνών με το ολοκαίνουργιο έμβλημά του. 
Έχουν δίκιο οι δημοτικοί μας άρχοντες. Αυτή είναι η νέα σημαία του Δήμου στον οποίο ανήκουμε κι αυτή δικαιούται να κυματίζει στην πλατεία μας. 
Έχουμε δίκιο κι εμείς. Η "Αργώ",  το καράβι που πάντα μας ταξίδευε στη Μικρασία της καρδιάς μας είναι κομμάτι της ιστορίας και της μνήμης μας. Και δικαιούται κι αυτό να κυματίζει στην πλατεία μας δίπλα στην σημαία του Δήμου που κανέναν μας (καλώς ή κακώς) δεν συγκινεί...
Και το αποτέλεσμα της διαμάχης των τελευταίων ημερών; "Και βγήκαν όλοι νικητές και χάσαν όλοι οι άλλοι" που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυν... 
Λόγια, διαφωνίες, καυγάδες, δημοσιεύματα επί δημοσιευμάτων και πάλι καυγάδες για κάτι που τελικά θα μπορούσε να είχε διευθετηθεί "αναίμακτα"... 
Αρκεί να ακούγαμε μια φορά ο ένας τον άλλο χωρίς να μιλάμε ταυτόχρονα...
Αρκεί να ζητούσαμε τη γνώμη του άλλου πριν τον πυροβολήσουμε...
Αρκεί να βάζαμε πάνω απ' όλα την αγάπη μας για τον τόπο μας... Αν τον αγαπάμε όσο νομίζουμε...

Σούλα Χαβιαρά