Ο "ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ" ΣΤΕΛΙΟΣ - ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΗΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ διοργανώνει ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ την ΔΕΥΤΕΡΑ 16 ΜΑΪΟΥ 2011 και ώρα 7 μ.μ. στην αίθουσα "Μιχαήλος Αβέρωφ" της Ε.Ε.Λ. (Γενναδίου 8 & Ακαδημίας, 7ος όροφος, Αθήνα) 
με θέμα : ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

• Χαιρετίζει ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Ε.Ε.Λ. Παύλος Ναθαναήλ

Ομιλητές :

• Ο Δημήτρης Μποσινάκης κλινικός ψυχολόγος - συγγραφέας παρουσιάζει τον ποιητή Κώστα Χελμό. Παρέμβαση του Μιχάλη Δερλησάββα δ/ρα παιδιατρικής - συγγραφέα
• Η Ελένη Συκά - Κοντόζογλου, εκδότρια του περιοδικού "Κορινθιακοί Ορίζοντες" παρουσιάζει τον ποιητή Στέλιο - Σταύρο Καλαϊτζή.  

Απαγγέλουν : 

• Νίκος Μπατσικανής - Εύα Χαλκιαδάκη

Συντονίζει :

• Τάσος Μακράτος, μέλος του Δ.Σ. της Ε.Ε.Λ., φιλόλογος - ποιητής

Ο Στέλιος - Σταύρος Καλαϊτζής που γεννήθηκε στη Νέα Κίο και κατοικεί στο Μπολάτι Κορινθίας, από 23 ετών αρθρογραφούσε στην "ΗΧΩ" της Κορινθίας. Ποιήματά του δημοσιεύονται στους "ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ".

Η ποιητική  του συλλογή  "Απ' τον Ασκάνιο στον Ερασίνο" που εξέδωσε το 2010 ο Δήμος Νέας Κίου, είναι η τέταρτη έκδοσή του. Έχουν προηγηθεί το «Αμάραντο Ανθί» (1998), «Τα έντεκα χρόνια του πατέρα στην Κίο» (2002) και «Στον απόηχο της αλήθειας» (2007).

Σε όλες του τις εκδόσεις αναφέρεται στην πατρική γενέτειρα αλλά «Τα έντεκα χρόνια του πατέρα στην Κίο» και το «Απ’ τον Ασκάνιο στον Ερασίνο» είναι εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένα στην Κίο, «την μικρασιάτικη, αυτή την λεηλατημένη».

Το βιβλίο του "Απ' τον Ασκάνιο στον Ερασίνο" προλόγισε ο    Δήμαρχος του πρώην Δήμου Νέας Κίου  Γιώργος Μανινής με τα εξής λόγια : 

 Ξεφυλλίζοντας τα ποιήματα του Στέλιου – Σταύρου Καλαϊτζή, διαπιστώνω μια έμπνευση βουτηγμένη μέσα στη γνώση και το συναίσθημα. Ποιήματα που ξεχειλίζουν άρωμα από τις αλησμόνητες πατρίδες, ποιήματα γραμμένα «με λογισμό και μ’ όνειρο».

Γι’ αυτό είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς που ο Δήμος Νέας Κίου ανέλαβε την έκδοση της Συλλογής αυτής.

Γιατί για μας Νέα Κίος σημαίνει η προσπάθεια για το καλύτερο. Νέα Κίος σημαίνει πολιτισμός, με ρίζες βαθιές στην Ανατολή του χθες και κλαδιά στην Ευρώπη του σήμερα. Νέα Κίος σημαίνει αέναη «αναζήτηση του Ύλα», ως αναζήτηση του ωραίου και του αληθινού. Νέα Κίος σημαίνει το αγκάλιασμα του Κιανού κόλπου της Προποντίδας με τον Αργολικό, του Ασκάνιου ποταμού της Βιθυνίας με τον Ερασίνο, του Αργαθώνιου όρους με τη Λάρισσα και την Ασπίδα, της «Θεομάνας» με την «Πορτοκαλούσα». Νέα Κίος σημαίνει οι προκομμένοι κάτοικοί της, οι ανά την Ελλάδα Κιανοί, οι πολλοί φίλοι της – συνοδοιπόροι στο «είναι» και όχι στο «φαίνεσθαι».

Η διαδρομή της Νέας Κίου από την ίδρυση και κατοίκησή της (1927) μέχρι σήμερα είναι μια προσπάθεια «για ν’ ανεβούμε λίγο ψηλότερα». Μια προσπάθεια αρχικά επιβίωσης, αργότερα δημιουργίας, σήμερα ανάπτυξης και συνέχειας. Μια προσπάθεια για την οποία παραστατικά ο Στ. Καλαϊτζής γράφει :

«Το έλος ελουλούδιασε

η λάσπη εχορτάριασε

η ομορφιά σ’ αγάπησε

Κίος το όνομά σου»

Ευχαριστώ το Στέλιο, γιατί θέλησε κι αυτός να είναι συνοδοιπόρος, στη γοητευτική αυτή διαδρομή.

Ας είναι καλοτάξιδο το βιβλίο τούτο. Ας είναι ούριος ο άνεμος αυτού του ταξιδιού.

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας» δεν θα τους συναντήσουμε, «αφού η ψυχή μας δεν τους στήνει εμπρός μας». Θα συναντήσουμε όμως την κυρά Σμαρώ και την κυρά Τασούλα, τον μπάρμπα Κλαύδιο και τον κυρ Λευτέρη, που όλοι από την «αιωνιότητα» πλέον ανοίγουν δρόμους του αύριο, ενός καλύτερου αύριο, που μας αξίζει και τους αξίζει, που το δικαιούμαστε και τους το οφείλουμε.

Γιώργος Μανινής

Δήμαρχος Νέας Κίου

Από το βιβλίο "Απ' τον Ασκάνιο στον Ερασίνο"

Ο `Υλας και οι Νύμφες σε πίνακα του John William Waterhouse (19ος αιώνας).

ΥΛΑΣ

Του Άδωνη την ομορφιά

ο Ύλας προσπερνάει.

Το καλογύμναστο κορμί

που τον Απόλλωνα νικάει

λες κι είναι γέννημα θεών.

Οι νύμφες τον ζηλέψανε

και με περίσσια χάρη

στήσαν χορό ηδονικό

μπρος στην κρυστάλλινη πηγή.

Πρώτη είναι η Μαλίς

ξοπίσω η Ευνίκη

και η Νυχεία η ξανθή

η γλυκοφθαλμοκοιτούσα.

Μα η Κύπρις

τον Ύλα σαν αντίκρισε

απ΄ το λαιμό τον άρπαξε

τον φίλησε παθιάρικα

και εις το βάθος της πηγής

την ομορφιά του εκύλησε.

ΚΙΟΣ

Θύμηση αρχέγονη

Κιανή διαθλούμενη φλόγα

ξιφομαχεί με τη λήθη των αιώνων

και την αναζωπύρωση σκορπίζει

πνεύματος μοναδικού, ελληνικού.

Στο μυχό του Κιανού

εκεί στα πόδια του Αργαθώνιου

σιμά στις εκβολές του Ασκάνιου

θέση λαμπρή, πανοραματική

θέση κλειδί, βασιλική.

Κιώτικη γη γλυκιά, μαγευτική.

Του ήλιου στάση μόνιμη

σκόρπια πατήματα χαρίζει.

Λάγνα το κύμα πάλλεται

ερωτικά παιχνίδια ψιθυρίζει.

Χρυσίζει η Κίος ντροπαλή

μα τα φιλιά του κόλπου δέχεται.

Καΐκια δωδεκάκοπα

τον Κιανό οργώνουν

το φεγγαρόφως διάπλατα

αστράφτει στα νερά του.

Ανταύγειες πόλης δείχνουνε

πατρίδ’ αγαπημένη!

Και ο Ασκάνιος ήρεμος

τα πλούτη ξεφορτώνει

σε γη μοναδική.

Κείθε το δρόμο παίρνουνε

από λιμάνια δύο

όπου η ζωντάνια ολημερίς πλανιέται.

Κατάφορτοι οι κήποι με λουλούδια

ολάνθιστα τα δένδρα γέρνουν.

Πάντα την όσφρηση μεθούν

και βλέμμα ονειροπόλο πλάθουν.

Την πρόκληση κατεστημένο κάνεις,

ω πατρίδα αγαπημένη!