Ο πρώτος μήνας του 2011 τελειώνει με τις όποιες χαρές, τις όποιες δυσκολίες, τα καλά αλλά και τα προβλήματά του... Τελειώνοντας αφήνει μια γεύση περίεργη... Λίγο αλμυρή, λίγο ξινή, λίγο γλυκιά, λίγο πικρή, λίγο στυφή, λίγο πιπεράτη...
Η Ελλάδα αναστενάζει (δυστυχώς όχι μόνο στα γήπεδα, κατά το γνωστό άσμα) και μαζί της αναστενάζουμε και μεις όπου κι αν βρισκόμαστε, με ότι κι αν ασχολούμαστε...
Ο καιρός είναι πια χειμωνιάτικος (μετά τις ατέλειωτες... Αλκυονίδες ημέρες) και μάλλον ταιριάζει με τη διάθεση των περισσότερων ανθρώπων που ταλαιπωρούνται αφάνταστα απ' όλα τα δεινά που τους βρήκαν και μας βρήκαν... Ανεργία, περικοπή μισθών, μεγαλύτερα ποσοστά εγκληματικότητας, έλλειψη φαρμάκων (λόγω της απεργίας των φαρμακοποιών), κατάθλιψη (λόγω της έλλειψης ελπίδων) κι ένα σωρό άλλα πράγματα που κάνουν τη ζωή μας ολοένα και πιο δύσκολη...
Και μέσα σ' όλα τα άλλα, ήρθε κι ο Καλλικράτης... Χωρίς οργάνωση, χωρίς λύσεις στα πολλά και διάφορα προβλήματα, χωρίς απαντήσεις στις απορίες που καθημερινά προκύπτουν, χωρίς έγκαιρη και αναλυτική πληροφόρηση στους Δημοτικούς άρχοντες που παλεύουν να κολυμπήσουν σε ωκεανούς γεμάτους... καρχαρίες και άλλα... συμπαθή τέρατα, χωρίς χρήματα τόσα που να μπορούν να στηρίξουν τους νέους μεγάλους Δήμους, χωρίς τη συμπαράσταση των πολιτών (αφού ουσιαστικά κανένας δεν τον ήθελε αυτό τον...κακομοίρη τον Καλλικράτη...), χωρίς περιθώρια αισιοδοξίας κι ελπίδας...
Κι εμείς οι... υπερήφανοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων με τα πολλά επιτεύγματα, απλά... βράζουμε στο ζουμί μας, χωρίς να μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι...
Όμως, καλοί μου άνθρωποι (όπως θα έλεγε κι ο μέγας Θανάσης Βέγγος) εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη μοίρα μας και τα χάλια της... κι εμείς πρέπει να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι και το μαχαίρι στο κόκκαλο...
Γιατί πρέπει να ξέρουμε ότι αν δεν σκύψουμε εμείς το κεφάλι κανένας δεν μπορεί να καθήσει στο σβέρκο μας...
Σούλα Χαβιαρά
Η Ελλάδα αναστενάζει (δυστυχώς όχι μόνο στα γήπεδα, κατά το γνωστό άσμα) και μαζί της αναστενάζουμε και μεις όπου κι αν βρισκόμαστε, με ότι κι αν ασχολούμαστε...
Ο καιρός είναι πια χειμωνιάτικος (μετά τις ατέλειωτες... Αλκυονίδες ημέρες) και μάλλον ταιριάζει με τη διάθεση των περισσότερων ανθρώπων που ταλαιπωρούνται αφάνταστα απ' όλα τα δεινά που τους βρήκαν και μας βρήκαν... Ανεργία, περικοπή μισθών, μεγαλύτερα ποσοστά εγκληματικότητας, έλλειψη φαρμάκων (λόγω της απεργίας των φαρμακοποιών), κατάθλιψη (λόγω της έλλειψης ελπίδων) κι ένα σωρό άλλα πράγματα που κάνουν τη ζωή μας ολοένα και πιο δύσκολη...
Και μέσα σ' όλα τα άλλα, ήρθε κι ο Καλλικράτης... Χωρίς οργάνωση, χωρίς λύσεις στα πολλά και διάφορα προβλήματα, χωρίς απαντήσεις στις απορίες που καθημερινά προκύπτουν, χωρίς έγκαιρη και αναλυτική πληροφόρηση στους Δημοτικούς άρχοντες που παλεύουν να κολυμπήσουν σε ωκεανούς γεμάτους... καρχαρίες και άλλα... συμπαθή τέρατα, χωρίς χρήματα τόσα που να μπορούν να στηρίξουν τους νέους μεγάλους Δήμους, χωρίς τη συμπαράσταση των πολιτών (αφού ουσιαστικά κανένας δεν τον ήθελε αυτό τον...κακομοίρη τον Καλλικράτη...), χωρίς περιθώρια αισιοδοξίας κι ελπίδας...
Κι εμείς οι... υπερήφανοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων με τα πολλά επιτεύγματα, απλά... βράζουμε στο ζουμί μας, χωρίς να μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι...
Όμως, καλοί μου άνθρωποι (όπως θα έλεγε κι ο μέγας Θανάσης Βέγγος) εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη μοίρα μας και τα χάλια της... κι εμείς πρέπει να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι και το μαχαίρι στο κόκκαλο...
Γιατί πρέπει να ξέρουμε ότι αν δεν σκύψουμε εμείς το κεφάλι κανένας δεν μπορεί να καθήσει στο σβέρκο μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου