Αγανάκτηση

Οι γιορτές πέρασαν, η χριστουγεννιάτικη διακόσμηση αποθηκεύτηκε στο πατάρι για την επόμενη χρονιά, τα λαμπιόνια που έκαναν πιο λαμπερές τις νύχτες μας έσβησαν ή σβήνουν σιγά - σιγά, κι από Δευτέρα... τα κεφάλια μέσα! 

Οι φοιτητές μας φεύγουν για τις πόλεις όπου σπουδάζουν, τα παιδιά μας ξαναγυρνούν στα σχολεία τους, τα μαγαζιά που δεν δούλεψαν καλά τις γιορτές αρχίζουν τις προσφορές λίγες μέρες μόνο πριν από τις εκπτώσεις και η διάθεση μας που είχε ανέβει λίγο εξαιτίας των γιορτινών ημερών, τώρα αρχίζει και ξαναπαίρνει την κάτω βόλτα...

"Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή" μου έλεγε κάποτε ένας φίλος... κι αυτό είναι σωστό...

Όμως πως είναι δυνατόν να μη θλίβεται και να μη λυπάται και να μην οργίζεται κανείς όταν καθημερινά πάντα κάποιος του θυμίζει την κατάντια μας... Ζούμε σε μια χώρα που μας πονάει και μας ματώνει και μας κόβει τα φτερά... Δεν μας αφήνει περιθώρια για ελπίδα, δεν μας αφήνει περιθώρια για όνειρα... Τα χαμόγελα έχουν παγώσει στα χείλη μας κι η παγωνιά έχει παραλύσει τα μέλη μας...

Αναρωτιέμαι: Τούτο τον τόπο τον κυβερνούν άνθρωποι από άλλο πλανήτη; Δεν βλέπουν πως μας κατάντησαν; Δεν βλέπουν το χάλι που αυτοί δημιούργησαν; 

Επειδή είμαστε λαός με φιλότιμο κι επειδή αγαπάμε την πατρίδα μας (τουλάχιστον οι περισσότεροι από μας...) θέλουμε να βοηθήσουμε ώστε να βγούμε από το πηγάδι των χρεών, της μιζέριας, της υποβάθμισης κι ας μην είμαστε εμείς που φταίμε για όλα αυτά... Αφήστε μας όμως να ζήσουμε ρε γαμώτο... Μην μας στερείτε τη δουλειά και την αξιοπρέπειά μας... μη  μας ρίχνετε στο βάραθρο της αθλιότητας....

Μετρήστε καλύτερα τις κινήσεις και τις αποφάσεις που παίρνετε. Μετρήστε και τις συνέπειες των αποφάσεων σας... 

Διδαχτήκαμε στο σχολείο να είμαστε περήφανοι για τη χώρα μας και τώρα δεν ξέρουμε που να κρύψουμε τα κεφάλια μας... Δεν γεννηθήκαμε, απόγονοι άξιων προγόνων για να ζήσουμε στην εξαθλίωση. Εσείς μας φτάσατε εκεί. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσο. 

Κι αντί να ζητήσετε τη βοήθειά μας για το χάλι που εσείς δημιουργήσατε, μας κατηγορείτε, μας τιμωρείτε που δεν είμασταν τόσο ξύπνιοι ώστε να τα φάμε κι εμείς μαζί σας...

Ντροπή σας! Ντροπή σας... και ντροπή μας που σας ψηφίσαμε και που σας ανεχόμαστε στο σβέρκο μας καιρό τώρα να μας πίνετε το αίμα μας και να μας στραγγίζετε... Με τα τερτίπια σας, με τους νόμους σας, με την πλούσια ζωή σας και την άθλια ζωή μας...

Φτάνει πια! Αφήστε μας να αναπνεύσουμε!

Ποτέ μου δεν ασχολήθηκα στα σοβαρά με την πολιτική και τους πολιτικούς και να που αναγκάζομαι να το κάνω τώρα... τώρα που ίσως και να' ναι πολύ αργά...

Σούλα Χαβιαρά