Από τότε λοιπόν που μπήκαμε στον "Καλλικράτη", κάτι μέσα μου έχει γυρίσει ανάποδα...
Η αλήθεια είναι πως οι νέες αρχές πάντα με φόβιζαν λιγάκι... Αλλά αυτή η νέα αρχή με τρόμαξε πριν καν... αρχίσει...
Έβγαινε τότε ο Δήμαρχος (Γιώργος Μανινής) στις εκδηλώσεις κι ανεξάρτητα από το αν τον είχαμε ψηφίσει ή όχι, αν συμφωνούσαμε με την πολιτική του ή όχι, μάλλον συμφωνούσαμε όλοι ότι η Νέα Κίος πρέπει στη νέα κατάσταση, με τις νέες συνθήκες, να πολεμήσει για να κρατήσει τα κεκτημένα της...
Σε κανέναν μάλλον από μας δεν άρεσε η προοπτική του Καλλικράτη κι αυτό το αποδείξαμε με το Δημοψήφισμα και το συντριπτικό μας ΟΧΙ στα σχέδια που γίνονταν χωρίς εμάς, για μας...
Ποιός μας έλαβε υπόψη του; ΚΑΝΕΙΣ...
Γιατί για τα κυβερνητικά σχέδια εμείς ήμασταν και είμαστε μόνο ένας αριθμός και μάλιστα μικρός αριθμός για τα δικά τους δεδομένα...
Ίσως να είμαστε μικρός αριθμός και για τα δεδομένα του νέου Καλλικρατικού Δήμου που προσπαθεί μάλλον να μας... απορροφήσει...
Δεν είμαστε όμως ένας αριθμός αγαπητοί Δημοτικοί Άρχοντες, δεν είμαστε απλώς ένα νούμερο. Είμαστε τουλάχιστον 3.500 "νούμερα" αν το θέλετε έτσι, που έχουμε και νου και γνώση και φωνή δυνατή ώστε να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να ζούμε στον τόπο μας όπως τα έθιμα και οι παραδόσεις μας ορίζουν...
Διάβασα πως πολλοί δήμαρχοι έχουν αποφασίσει να καταργήσουν τις τοπικές παρελάσεις στις Δημοτικές Κοινότητες και να πραγματοποιήσουν μόνο μία κεντρική στο Δήμο τους. Εκεί άκουσα το δεύτερο καμπανάκι (γιατί το πρώτο το είχα ακούσει πολύ νωρίτερα)...
Και μετά, εντελώς τυχαία το αυτί μου "πήρε" ότι τα σχολεία της Νέας Κίου πρέπει να παρελάσουν στο Άργος. Κι επειδή το θεώρησα μάλλον αστείο, στην αρχή δεν άκουσα ούτε το τρίτο καμπανάκι, ούτε τη σιωπή που ακολούθησε...
Και μετά, την σιωπή έσπασαν οι φωνές... Φωνές διαμαρτυρίας... Φωνές δυνατές και δυνατότερες... Φωνές από ανθρώπους που όταν βγαίνουν στη σκηνή, μετά το τρίτο κουδούνισμα... ξέρουν να παίζουν καλά το ρόλο τους... γιατί σ' αυτόν είναι "ταγμένοι"...
Μην αγνοείτε ποτέ τις φωνές των πρωταγωνιστών... Θα χάσετε την παράσταση...
Σούλα Χαβιαρά
Η αλήθεια είναι πως οι νέες αρχές πάντα με φόβιζαν λιγάκι... Αλλά αυτή η νέα αρχή με τρόμαξε πριν καν... αρχίσει...
Έβγαινε τότε ο Δήμαρχος (Γιώργος Μανινής) στις εκδηλώσεις κι ανεξάρτητα από το αν τον είχαμε ψηφίσει ή όχι, αν συμφωνούσαμε με την πολιτική του ή όχι, μάλλον συμφωνούσαμε όλοι ότι η Νέα Κίος πρέπει στη νέα κατάσταση, με τις νέες συνθήκες, να πολεμήσει για να κρατήσει τα κεκτημένα της...
Σε κανέναν μάλλον από μας δεν άρεσε η προοπτική του Καλλικράτη κι αυτό το αποδείξαμε με το Δημοψήφισμα και το συντριπτικό μας ΟΧΙ στα σχέδια που γίνονταν χωρίς εμάς, για μας...
Ποιός μας έλαβε υπόψη του; ΚΑΝΕΙΣ...
Γιατί για τα κυβερνητικά σχέδια εμείς ήμασταν και είμαστε μόνο ένας αριθμός και μάλιστα μικρός αριθμός για τα δικά τους δεδομένα...
Ίσως να είμαστε μικρός αριθμός και για τα δεδομένα του νέου Καλλικρατικού Δήμου που προσπαθεί μάλλον να μας... απορροφήσει...
Δεν είμαστε όμως ένας αριθμός αγαπητοί Δημοτικοί Άρχοντες, δεν είμαστε απλώς ένα νούμερο. Είμαστε τουλάχιστον 3.500 "νούμερα" αν το θέλετε έτσι, που έχουμε και νου και γνώση και φωνή δυνατή ώστε να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να ζούμε στον τόπο μας όπως τα έθιμα και οι παραδόσεις μας ορίζουν...
Διάβασα πως πολλοί δήμαρχοι έχουν αποφασίσει να καταργήσουν τις τοπικές παρελάσεις στις Δημοτικές Κοινότητες και να πραγματοποιήσουν μόνο μία κεντρική στο Δήμο τους. Εκεί άκουσα το δεύτερο καμπανάκι (γιατί το πρώτο το είχα ακούσει πολύ νωρίτερα)...
Και μετά, εντελώς τυχαία το αυτί μου "πήρε" ότι τα σχολεία της Νέας Κίου πρέπει να παρελάσουν στο Άργος. Κι επειδή το θεώρησα μάλλον αστείο, στην αρχή δεν άκουσα ούτε το τρίτο καμπανάκι, ούτε τη σιωπή που ακολούθησε...
Και μετά, την σιωπή έσπασαν οι φωνές... Φωνές διαμαρτυρίας... Φωνές δυνατές και δυνατότερες... Φωνές από ανθρώπους που όταν βγαίνουν στη σκηνή, μετά το τρίτο κουδούνισμα... ξέρουν να παίζουν καλά το ρόλο τους... γιατί σ' αυτόν είναι "ταγμένοι"...
Μην αγνοείτε ποτέ τις φωνές των πρωταγωνιστών... Θα χάσετε την παράσταση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου