Τρελές, ανάκατες σκέψεις...

Ψάχνω να βρω μια αφορμή για να χαμογελάσω... μια που οι αιτίες έχουν εκλείψει από καιρό... 
Κοιτάζω γύρω μου... Πρόσωπα μάλλον σκυθρωπά... Στενοχωρημένα...  Βαριεστημένα... Ανικανοποίητα...  Προδομένα... Παραδομένα... Αδιάφορα... Νευριασμένα... Ηττημένα... Πρόσωπα σε απόγνωση... 
Σαφώς και δεν υπάρχουν αιτίες για χαμόγελα... Τα προβλήματα πολλά, όμοια, διαφορετικά αλλά πάντα αδιέξοδα... Κι ο παρονομαστής κοινός... Η οικονομική κρίση που ρίχνει λίπασμα στα χωράφια της δυστυχίας μας... Της δυστυχίας που άλλοι την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας κι άλλοι την ψωνίσαμε από το παζάρι της γειτονιάς μας για να'χουμε να κλαιγόμαστε... 
Αγαπημένη συνήθεια το κλαψούρισμα, δε λέω... Κι όλοι αυτοί οι "κακοί" που κυκλοφορούν γύρω μας με στόχο να μας βλάψουν, να μας πονέσουν, να μας ματιάσουν και να μας ρίξουν στα πατώματα, να μας κλέψουν το σύντροφο μας και τις γκουρμέ συνταγές μας, να ρίξουν δηλητήριο στο χορτάρι της αυλής μας για να ψοφήσει η κατσίκα μας... κι αυτοί "αγαπημένοι" είναι... 
Ας το πάρουμε απόφαση : Όταν η κακομοιριά μας δεν είναι κληρονομική πασχίζουμε με κάθε τρόπο να την αποκτήσουμε...
Άλλωστε, οι πρόγονοί μας μεγαλούργησαν... Κι εμείς, τους έχουμε φωτεινό παράδειγμα προς... αποφυγήν! Αυτή είναι η μοίρα μας και η κατάρα της ράτσας μας... Να περηφανευόμαστε για τα επιτεύγματα των προγόνων μας και να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε να μην τους μοιάσουμε!
Γι' αυτό η Ελλάδα δεν θα πεθάνει ποτέ! Γιατί δεν θ' αντέξει να "θαφτεί" μαζί μας....

Σούλα Χαβιαρά